Sevinc Elsevər

Karonovirus testi

İndi nə vaxtdı

atalar, analar

gecələr uşaqlarını yatağa salanda

oxuduqları kitabları

dedikləri laylaları yarıda kəsirlər

“indi də gəl nəfəstutma oyunu oynayaq

görək kim daha çox nəfəsini tuta biləcək?” – deyə

oyuna dəvət edirlər uşaqlarını

sonra həyəcanla ölçürlər

körpələrinin ciyərlərinin havasızlığa dayanıqlığını

gözlərindəki

ürəklərindəki qorxunu gizlətməyə

və

yarım ovuc dənə

bir qurtum suya  gəlmiş xırdaca

sərçəcikləri  ürkütməməyə çalışaraq...

Karonavirusla mübarizə

nahar fasiləsi üçün

daldaya çəkiləndə

əlindəki yaraları

çapıqları göynədir spirt

tikintidə işləyən fəhlənin

imanı-dini yandıqca

yanıb tökülür həyatının çətin keçməyinə

indi həmişəkindən çox salır ürəyinə

dalında bir kimsənin durmamağını

ta uşaqlıqdan

arxasız qalmağını

gözünü açandan

həyatda qalmaq üçün mübarizə aparmağını.

kompüterlə  arama qoydum

kaktusu

nəzər saldım qurbanıma kədərlə

rəhm hissi bıçaq kimi kəsib doğradı qəlbimi...

                                                                            ***

özüylə gətirdiyi çantaları

mühafizəçi polisin nəzarəti altında

marketlərin girişindəki siyirmələrə

qoymalı olan

vicdanlı adamlar

özlərini yaxşı hiss etməzlər buna görə

əlacları olsa qapısından girməzlər

gəlməzlər

onlara etimad göstərilməyən yerə

                                                                        ***

yuxuya gedənə qədər

əlimdən tutur körpə balam

güvəndə hiss edir  özünü

arın-arxayın yuxuya gedir

mən də əlim Allahın ətəyində

yuxulayıram

o balaca  uşaq kimi

Günah

bəhrəsini insandan gizləyib

torpağın altında qoruyan bitkilərə qarşı

daha qəddar davrandı insan

köklərindən qoparıb

köklərini yedi onların.

qızardılmış kartof dilimlərini

çəngələ keçirə-keçirə düşünürəm:

bu gözəllikdə dadı insandan gizləmək də günahdı... 

 Bayram şamları

bayram axşamlarında yeyib-içib

doyandan sonra

Novruz xonçasının ətrafına

rəngbərəng

şamlar düzərdi  böyüklər

toplaşardıq masanın başına

böyüklərlə bərabər

biz uşaqlar

bir oyun oynayardı böyüklər

deyə-gülə

zarafatlaşaraq

biz də durardıq tamaşasına

dirəşərdik,

bizi də qoşardılar oyuna

bir şam yandırardılar

hərəmizin adına

yallı gedərdi xonçanın ətrafında

kövrək alov dilləri

bəzən toqquşardı şamların alovları qədəhlər kimi

gah bir-birinə sarı əyilərdilər  səcdə edənlər kimi

deyərdilər

kimin şamı nə qədər dözsə

nə qədər yansa

ömrü də o qədərdi...

uşaq ürəyimiz əsərdi

şamımızı göz bəbəyi kimi qorumağa çalışardıq

nəfəsimizi içimizə çəkərdik

iki ovcumuzla bağlayardıq ağzımızı bərk-bərk

ondan sonra pıqqıldaşardıq...

o qədər çox

o qədər çox

yaşamağa həvəsliydik

yaşamaq təşnəsiydik!

şamı ən gec sönənlər  sevincini

gizləyə bilməzdi

şamı tez sönənlər zarafata salıb gülərdi...

uşaqlardan birinin şamı tez sönərsə

böyüklərdən kimsə yalan deyərdi:

“o şam mənimdi, mənimdi

niyə deyirsən sənindi?”

şam  yarışında

şamı ən gec sönənlər

yoxdular, yoxdular indi

ömür yarışını uduzdular

qəlbimizdə kədər oldular

bir vaxtlar xonçaların kənarına tökülən isti ərintilər

indi  ürəyimizə axmaqda

onları xatırlarkən...

                                                                                21. 03. 2020

                                                              ***

sevdiyim şairlərin

ən kədərli şeirlərini paylaşdım profilimdə  bu gün

başqa dillərlə anlatmağa çalışdım dərdlərimi

sevimli şairlərin arxasına sığınaraq...

balaca uşaq böyük adamın arxasına sığınan kimi

                                                                         ***

hirsi soyumasa da

ürəyi dağa döndü atanın

əlindən alıb şifonerin başına qoyduğu topu

icazəsiz götürəndə oğul balası

keçən il bu vaxtı stulun üstünə çıxıb

barmaqlarının ucuna qalxsa belə

boyu çatmırdı.

daha  barmaqlarının ucuna belə qalxmırdı