MOİN DEHAZ

(1991)

            Gənc şair Moin Dehaz 1991-ci il, aprel ayının 26-da İranın Kərəc şəhərində anadan olmuşdur. Əslən Zəncandan, Cənubi Azərbaycandandır. Tehranda Xacə Nəsirəddin Tusi adına Texnologiya Universitetində sənaye mühəndisliyi sahəsində təhsil almışdır. Daha sonra həmən ixtisas üzrə Tehran İqtisad Universitetinin magistraturasını bitirmişdir. Hal-hazırda Abyek şəhərində yaşayır. Ana dilini bilməsinə baxmayaraq fars dilində yazıb-yaradır. “Əsb-e mən (Mənim atım)” adlı şeir kitabı 2017-ci ildə Tehranda işıq üzü görmüşdür. Oxucuların ixtiyarına verilən şeirlərin əksəriyyəti həmən kitabdan seçilmişdir.

ŞEİRLƏR

ZƏNCİROTU

Zəncirotuna heyrət edirəm.

Öləndən sonra yola düşür

bu qəribə bitki.

GÖY QURŞAĞI

Güldük.

Biz güldük

göy qurşağına.

Göy üzünün

yeddi rəngdə qəmlənən dodaqlarına.

NARAHATAM

Narahatam,

çox narahatam, ana.

Hiss edirəm ki,

hər divar

arxa çevirib öz küçəsinə.

Hiss edirəm ki,

hər şey

ölmək istəyir.

Dağ öz üzünə lava çiləyir.

Rels üstündə uzanıb qatar.

Ağac boy atır ki,

illər qədər olsun

yerlə məsafəsi.

Köklərlə nə edəcək?

Böyük bir qəmə kök atmışıq

və kədərdən

su içirik.

BİLƏYDİ KAŞ KİMSƏ

Dəfnimizdən

illər keçir.

Amma

biləydi kaş kimsə

niyə ölmədiyimizi.

PİNOKKİO

Hardasan, Pinokkio?

Hansı ağacın gövdəsindəsən?

Hansı bahar, hansı cücərmə, Pinokkio?

Budaqlar, yəni

ağac yalan deyir.

Yarpaq gözəldir.

Gözəllik gəldi ki,

gizlətsin budağı,

gizlətsin yalanı.

Nəyin arxasınca düşmüsən, Pinokkio?

İnsan olmağın?!

Onun arxasınca düşmür heç kəs sənin kimi.

Ağacdan bir oğlan olaydım kaş,

bir sonu olaydı

yanmağımın.

Ey sadə uşaqlığım!

Nağıllar yalan idi.

Yalan gəldi ki,

gecədən qorxmayaq.

BİR OVUC SU

Heç kəsin

xəbəri yox məndən.

Sellə axan

bir ovuc suyam.

SƏN GÜNƏŞ

Sən işıq idin;

Səni görürdüm,

amma toxuna bilmirdim sənə.

Məndən keçib-gedirdin.

Pəncərəydim mən.

Bir xarabalıq divarındakı

mənasız bir pəncərə.

Elə bir pəncərə ki,

heç kəs anlamadı əsla

hansı tərəfinə baxdığını.

Sən günəş idin.

Və mənim eşqim sındırdı səni

bir prizma kimi.

Daha da gözəlləşdin.

Amma

keçib-getdin.

Hiss edirəm ki,

ağlamaq vaxtıdır artıq.

Və min sərçə birlikdə

sinəmə çırpır başını

pəncərəni qırıb

azadlığa çıxmaq üçün.

Günəş kimiydin.

Yarpaqlara axırdın.

Damlara axırdın...

Və sənin bulağında

nəsə yanırdı

ki, heç kəsin ona baxmağa

gücü çatmazdı.

Ey günəş!

Divar qoysaydı,

torpaq qoysaydı,

hara getmək istərdin?

NİGARAN

Təkcə bundan nigarandım

ki, səni axtara-axtara

dünyanın ən uzaq küçəsində

gedib çatam evinə.

Sənsə bu vaxt

məni axtarmağa getmiş olasan.

Necə də qəmlidir

bilməyəndə

itirmisən,

ya itmisən.

CÜMƏ

Hələ cümə günüdür;

Necə də asta hələ,

necə də yalqız hələ...

Getmiş uşaqlığımı düşünürəm.

Getmiş gəncliyi.

İllər keçdi.

İllər keçdi.

Dəqiqələr amma

keçmək bilmir.

QARANQUŞ BƏZƏK ÜÇÜNDÜR

Qaranquş bəzək üçündür.

Şam ağacı bəzək üçündür.

Tərk edilmiş qatar dayanacağında

oturmuşam.

Bəzəmişəm ümidi.

Bütün ömrüm boyu

çəmənlik arxasınca düşdüm,

çöllük arxasınca...

Onu tapanda

atım qocalmışdı.

Buğdanı göyərdən günəş

saraltmışdı sünbülləri,

göndərirdi dəyirmana...

“Cənab... Bağışlayın...

Düzəltdiyiniz pəncərələr

hansı tərəfə açılır?”

Qaçırdım

və bütün cavablar

duman məsafəsi saxlayırdı mənimlə.

Göz üzü mavidir

quşu bəzəmək üçün;

Köçsüz, bircə baharım vardı, ah...

Çamadandakı iki qanadım, ah...

Saymaq bəsdir, açıram gözlərimi.

Yarpaqlar tökülüb

ölümü bəzəmək üçün.

“Cənab, Ay adamlar kimi olub;

Mənlə yol gedəndə

düşmənimlə də yol gedir.

Sizlə, hətta başqa dülgərlərlə də,

hamıyla yol gedir.

Amma, vallah,

o ağacın yanında dayanıb,

ya da o biri ağacın.

Arxdakı suyla axıb

atımın yanına düşüb”.

TUT ƏLLƏRİMİ

Tut əllərimi.

Bəlkə,

getməmiş olasan hələ.

Bəlkə,

ölməmiş olam hələ...

CƏNNƏT

Bütün cənnətdən

üstünə ayaq basacağımız

bir səth istəyirəm.

Bir neçə dəqiqə istəyirəm.

Bir axşamçağı.

Onca yağışın söndürməyəcəyi

bir siqaret.

Və kaş

sıxılmaya ürəyim

cənnətdə yanan siqaretin halını görüb.

GEDİŞİNDƏN İLLƏR SONRA

Gedişindən illər sonra

hər baxanda küçədən pəncərəyə

əl edirsən mənə.

Əlində bir çamadan –

hər şeyi yığıb apardığın,

hətta həmin küçəni də,

həmin pəncərəni də,

gözlərimi də,

bu şeirin davamını da...

AMMA

Gülürəm,

eləcə gülürəm,

amma

sevinmir ürəyim.

Bunca ulduzla

işıqlanmayan

gecə kimi.

VƏSİYYƏT

Gözlərimi qazıya verin

ki, rahat yatsınlar.

Qoca bir kişi ağlayır dayanacaqda.

Fəryadımı ona bağışlayın,

qulaqlarımı

qatara...

Şirin yuxularımı

babama tapşırın

ki, unudulsunlar.

Göz yaşlarımı...

Yox,

göz yaşlarım

ən mənasızıdır.

Yaxşı bilirəm,

hər yerdə olan adam

heç yerdə yoxdur...

Adımı bütün daşlara yazın.

Artıq tapmaz məni.

Artıq

gec olmaz.

Ölüm üzücüdür;

Ölümüm

heç kimi tənha qoymursa,

ölümüm

heç kimi

tənha qoymursa,

həyat daha üzücüdür.

NECƏ?

Necə qalım,

mənə sarılan hər kəs

bıçaq vurdusa böyrümə?

Gecə yarısını qorxudan

o müqəvvadan

necə qorxmayım?

Necə təhəmmül edim,

təhəmmül edilmədimsə?

Ancaq daşların üstündə yanırsa şamlar,

torpaqdan oraq cücərirsə,

necə cücərim?

Necə cücərim

ən yaşıl budağımız

payızı salırsa yadıma?..

Fars dilindən tərcümə edən: Məhəmməd Nuri