Bu gün filologiya elmləri doktoru, Əməkdar jurnalist, şair Sona Vəliyevanın doğum günüdür. Şairi ürəkdən təbrik edir və şeirlərini təqdim edirik:

ƏKİZLƏR VƏ AVTOPORTRET

Kövrəyəmmi, ciddiyəmmi,

İkiyəmmi, təkcəyəmmi?

Özümdən sorub gəldim

Kimsən, Allahın adamı?

Ruhumun gecə-gündüzü,

Yeddi yolu, qatı varmış.

Üzüm əlacsız güləndə,

Gözüm dalda ağlayırmış.

Özümə yol başlayıram,

Elə yollarda itirəm.

Əlim doğmaların üstə,

Özüm baş alıb gedirəm.

Gedirəm bu iki yolla,

Yerlə göyün arasıdır.

Rəngli yuxum oğurlanıb,

Qalan ağı, qarasıdır.

Bir əlim boş, biri dolu,

Çoxuna varlı kimiyəm.

İki mələyin yazdığı

Ən ağır çiyin yüküyəm.

Nifrətlə sevgimin həddi

İki kirpik məsafəsi.

Bir qulağımda şeytanın,

Birində Tanrının səsi.

Kiməm, niyə gəlmişəm?

Yolum hayanadır belə?

Ölüb yox olmaq var ikən,

Var olmuşam bilə-bilə.

Bu da əkizlərli ömrüm,

Kimə qıyım, kimlə bölüm?

Ruhum balama həyandı,

Buraxın, rahatca ölüm.

SÖZÜM

Qoymaz bir kimsədən minnət götürəm,

Ölüm xəbərimi söz yetirəcək.

Oğuldan, uşaqdan, dostlardan qabaq

Mənim cənazəmə sözüm girəcək.

Zəif misralarım, yarımçıq şeirim

Südəmər körpətək durmaz, ağlayar.

Dərd-sərdən balamın səsi batanda

Sözüm qızım olar, məni oxşayar.

Deyər “yad ağlayar, yalan ağlayar”,

Oxşayar doğmadan doğmatək məni.

Qəlbimin əkizi vəfalı sözüm

Ölümü öldürüb yaşadar məni.

Gedərəm nigaran olan-qalannan,

Qalar min dodaqda, dildə sözlərim.

Mənsiz darıxanda çiçəyə dönüb

Döşənər qəbrimin üstə sözlərim.

Qalacaq ruhumun yükü sözümdə,

O, məndən doymadı, doymadım ondan.

Mən “Ol”la gəlmişdim, “Öl”lə gedirəm,

Yaşamaq ümidim başlayar sondan.

“OL”DAN ƏVVƏLKİ SÖZDƏNƏM

Sökülən çuvalda dənik –

Səpilərik düzə-dağa.

Tanrı göyərdər təzədən,

Dən gözlər dəyirman, ağa.

Bəxt yazısın yazan varmış,

Çox istəyən azdan olmuş,

Ömür almasız nağılmış,

Gəlmişik qulaq asmağa.

Mən kiməm, kimim var burda?

Gəldim nəyi axtarmağa?

Dünya yol üstə güzgüymüş,

Gəldim özümə baxmağa

Nəyin ələk-fələyiyəm,

Boylanıram sağa-sola?

Bəzən öz içimdən keçib

Özüm yol oluram yola.

Bu ev, bu yol yaman tanış,

Yad görünən doğmam imiş.

Söz gəzirəm deyilməmiş

Ocaqda köz saxlamağa.

Əlim göydə, haqq önündə,

Duam içimdən dərində.

İnsan şeytan xislətində

Düşüb şeytandan qabağa.

Torpaq dili, çiçək dili,

Arı dili, pətək dili.

Bir sirr içrə sirrin mini

İzin yoxdur sirr açmağa.

Rəngə bax göy qurşağında,

Sevdası aşiq başında.

Adəm nəfsin savaşında

Uduzdu mələk olmağa.

İçimdə söz, söz də mənəm,

“Ol”dan əvvəlki sözdənəm

Söz ölməsə, mən ölmərəm,

Gəldim sözlə sağ qalmağa.

DARIXAN ADAM
 

Qar yağıb altında qalıb,

Külək sovurub aparır.

Ruhu içində qəribdi,

Burda bir adam darıxır.

Darıxır, bir gedəni var,

Gəlsə, günəş də çıxacaq.

Sükut içini doğrayır,

Köməyə kimi çağıraq?

O, iki daş arasında

Sıxılan bir əl kimidir.

Ömrü qəmlərin girovu,

Ümidlərini kiridir.

Çiynində dünyanın yükü,

Kirpikləri gözə çəpər.

Özünü dözümdən asıb,

Ağlamır ki, kimsə görər.

Doğmaların da içində

Tənhadır darıxan adam.

Qaya gücü hey ovulur,

Dağılır darıxan adam.

Evində qərib kimidir,

Hamı yad, hər şey də özgə.

Döyür içinin qapısın –

Bir kimsə tapıldı bəlkə.